Ψόφα Σκρόφα

Ο Φόβος ο Δυνάστης ο καραμπουζουκλής

Όπως κάθε αξιοπρεπής blogger,έτσι και γω φανταζόμουν το πρώτο μου άρθρο ως μία καλή δόση βαρβατίλας και οργής σε οτιδήποτε τολμόυσε να μου στραβώσει την ημέρα...

Είχα μάλιστα εξοπλίστει πλήρως,μίσος κοκκινιστό για κύριο πιάτο,συνοδευόμενο από μπινελίκια τηγανητά,σοταρισμένα τόσο ωστέ να ροδίσει η μιζέρια.Και βέβαια το επιδόρπιο,όπως όλα τα επιδόρπια που κάνεις δεν επιθυμεί να τα φάει αλλά τα χώραει στον ουρανίσκο του όπως όπως από τυπική ευγένια,έτσι και το δίκο μου ήταν μια μεγάλη μαύρη πάστα υποκείμενικης άποψης με κομμάτια ματαιότητας και απαισιοδοξίας.

Το φαγητό ήταν έτοιμο...

Έτοιμο για ψυχρολουσία στην ανθρώπινη ψυχή,για την κατάντια της,τον ξεπεσμό της στις φτήνες απολαύσεις και την προδοσία στα όνειρα της υπογεγραμμένη πάνω σε κολλαριστά χαρτονομίσματα.

Και έκει που ακόνιζα τα μαχαιροπίρουνα,το μάτι μου στάθηκε σε ένα μικρό ξεχασμένο βιβλίο που είχα ξεκίνησει κάποτε με ενθουσιασμό κι όπως πολλά πάθη έσβησε στις πρώτες κιόλας σελίδες του.

Περιέργως μαγνητιστικά...

Το πλησίασα,περιεργάστηκα το εξώφυλλο του και με τις παρυφές των δαχτύλων μου άγγιξα τα ανάγλυφα γράμματα του.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Κάθε Τρίτη με τον Μόρρυ

Σύντομα,αφέθηκα ξάνα στις προτάσεις του,όμως αυτήν την φορά με την αχόρταγη περιέργια ενός παιδιού που θέλει να μάθει τα πάντα,ήθελα και γω να βρω κάποιο μυστικό της ζωής που κάποιος κακόβουλος πετυχήμενος επιχειρηματίας το ‘χε κρύψει από ‘μένα.

Αντι για αυτό βρήκα μια όμορφη ιστορία βγαλμένη απ’τα σπλάχνα των ανθρώπινων αρετών,σαν εκείνες τις βιβλικές παραβολές που μας δίδασκαν οι ρασοφορεμένοι στα κατηχητικά όταν είμασταν ακόμη νιάνιαρα.

Μα δεν ήταν αυτό που με κατέπληξε.Με κατέπληξε το γεγονός ότι η ιστορία ήταν αληθινή,φρέσκια ξεφουρνισμένη απ’την εποχή μας.

Ένας Δάσκαλος και ένας μαθητής,ψάχνουν έναν ταξιδιωτικό οδήγο της ζωής και τελικά ίσως και να τον βρίσκουν!

Απλό,ειλικρινές,σκιαγραφεί την ζωή,τον πόνο που προκαλεί,την ικανοποίηση που μπορεί να προσφέρει και τις παγίδες που συνεχώς στήνει...

Μια από αυτές τις παγίδες την γνώριζα πολύ καλά,την είχα αντιμετωπίσει πολλές φορές στο παρελθόν,πότε με γράπωνε και εγκλώβιζε την ψυχή μου,πότε την απέφευγα με ρωμαλέους γδούπους για να μαι για λίγες στιγμές μονάχα ελεύθερος μέχρι την επόμενη συνάντηση μας.

Ο Φόβος...Ο Φόβος του Άγνωστου...Ο Φόβος της Φτώχειας...Ο Φόβος της Αδυναμίας...Ο Φόβος της Οδυνής...Ο Φόβος της Φιληδονίας.......

Μυριάδες Φόβοι,έτοιμοι να κατασπαράξουν την ζωή σου,να σε πείσουν να κάνεις τις επιλογές που δεν αποδέχεσαι,τις εμπειρίες που δεν θα αναπολείς,τον ντέρτη που αληθινά δεν τον ποθείς...

...Εν τέλει,μια ζωή με Φόβο είναι μια ζωή απαίσια;

Λάθος!Λάθος που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύωντας πως με το να αρνούνται κάθε τους συναίσθημα γίνονται ισχυρότεροι όταν στην πραγματικότητα το μόνο που καταφέρνουν είναι να το καταχωνιάζουν ώσπου είτε να φουντώσει και να τους καταπιεί είτε να μείνει για πάντα ανεκπλήρωτο,και να τους πνίγει.

Διότι αντί να μιμηθείς πως δεν φοβάσαι πρέπει να φοβηθείς.Να γνωρίσεις τους φόβους σου.Να τους μάθεις.Γιατί αν τους μάθεις θα πάψεις να τους φοβάσαι.Και αν πάψεις να τους φοβάσαι θα πάψουν να σε ελέγχουν.Και θα τους νικήσεις.Θα ζεις με τους δικούς σου κανόνες και όχι με των φοβίων σου. Γιατί τι είναι ο Φόβος αν όχι ένα ακόμη συναίσθημα που πρέπει να νιώσεις!

Την επόμενη φορά λοιπόν που θες να κλάψεις,κλάψε μέχρι να στερέψεις.Δεν θα φοβηθείς ποτέ ξανά τα δάκρυα σου.

Οταν θες να ακολουθήσεις το μονοπάτι του ονείρου σου,περπάτησε το.Δεν θα χρειαστεί να περιπλανηθείς ποτέ ξανά για να ζήσεις την ζωή σου.

Όταν θες τον Έρωτα,παρασύρσου στις κυματομορφές του.Και θα χεις μια θάλασσα από αναμνήσεις να νολσταγήσεις.

Το βιβλίο έγραφε κάτι σωστό¨Αν δεν σαρέσει ο πολιτισμός τους μην τον ενστερνίζεσαι.Φτιάξε τον δικό σου!’¨

Μην ακούς τους άλλους.Οι άλλοι φοβούνται να φοβηθούν. Βολεύονται στις λάσπες χτίζουν έκει φρούρια-το λένε πολιτισμό-για να μην τους θαμπώνει η παρουσία σου κι ύστερα ανεβαίνουν στα κάστρα τους και σου πετάνε βέλη μήπως λαβώσουν τα φτερά σου.

Έσυ όμως πέτα.Πέτα πάνω από τα λασπόλουτρα τους και νιώσε την θαλπώρη της ηλιαχτίδας να αναγαλιάζει την ψυχή σου,να ζεσταίνει το κορμί σου.Αυτό είναι το συναίσθημα της Ζωής.

ΖΗΣΕ ΛΟΙΠΟΝ!

                                                                                                   Το  Μεγάλο Παιδί